வஸிஷ்டர் வாயால் பிரம்மரிஷி
=========================
சந்திரவம்சத்திலே தோன்றிய 'குசர்' என்பவர் மஹாதபஸ்வீ. அவரது பரம்பரையிலே வந்த 'காதி' என்ற மன்னரின் புதல்வர் விஸ்வாமித்ரர். உரிய காலத்திலே முடி சூட்டப்பட்ட விஸ்வாமித்ரர் பராக்ரமம் மிகுந்த சக்ரவர்த்தியாகத் திகழ்ந்தார்.
ஒரு சமயம், தன் நாட்டின் பல பகுதி மக்களையும் சந்தித்து, ஆங்காங்கே உள்ள நிலவரங்களை யெல்லாம் தெரிந்துகொள்ளும் நோக்கத்தோடு, ஒரு அக்ஷளஹிணீ சைன்யத்தோடு விஜயயாத்திரை மேற்கொண்டார். இப்படி வரும் வழியில் பிரம்மரிஷி வஸிஷ்டமாமுனிவரின் ஆஸ்ரமம் வந்து சேர்ந்தார்.
மன்னர் என்பவர், பஞ்ச பூதங்களின் அம்சமாகவும் மஹாவிஷ்ணு சொரூபியாகவும் மதிக்கப்பட வேண்டியவர் என்ற நியதியை அனுசரித்து, வஸிஷ்டர், சக்ரவர்த்தியை முறைப்படி உபசரித்து, அவருக்கும் அவரது படைகளுக்கும் 'ஆதித்யம்' செய்வது என்ற விருந்தளிக்க எண்ணினார். விஸ்வாமித்ரரும் இதற்குச் சம்மதம் தெரிவிக்க, வஸிஷ்ட மாமுனிவர் தனது பராமரிப்பில் உள்ள 'காமதேனு' என்ற தெய்வீகப் பசுவின் உதவியோடு விதவிதமான உணவுப் பண்டங்களை வரவழைத்து அற்புதமான ஒரு விருந்து படைத்தார். உண்டு களித்த அனைவரும் ஆனந்தம் அடைந்தனர்.
ஆஸ்ரமத்திலிருந்து விடைபெற்றுப் புறப்பட எத்தனித்த மாமன்னருக்கு, ஒரு எண்ணம் தோன்றியது. 'காமதேனு' என்ற இந்தப் பசுவின் உதவியால் அல்லவா ஒன்றுமில்லாத இந்த முனிவர் நமக்கு விருந்து படைத்தார்; நான் சக்ரவர்த்தியாக இருப்பதால், இந்த அதிசயப் பசுவும் எனது அரண்மனையில் இருப்பதே பொருத்தமாக இருக்கும் என்று நினைத்தார். "வஸிஷ்ட மாமுனிவரே! உலகத்தில் உள்ள அரிய வஸ்துக்கள் அனைத்தும் அரசாங்கத்திடம் இருக்க வேண்டும் என்பது மரபு. ஆகவே, காமதேனு என்ற இந்த அதிசயப் பசுவை என்னிடம் ஒப்படைத்துவிடுங்கள்" என்று கேட்க, வஸிஷ்டர் அதற்கு உடன்படவில்லை. "இந்தக் காமதேனுவின் உதவியால்தான் எனது யாகங்கள், பூஜைகள் போன்ற அனைத்துக் காரியங்களும் தொய்வின்றி நடக்கின்றன. ஆகவே, எனது உயிர் போன்ற இந்தக் காமதேனுவை நான் பிரிய மாட்டேன்; இதை உமக்குக் கொடுக்க முடியாது, மன்னிக்கவும்" என்று கூறிவிட்டார். ஆணவத்தின் காரணத்தால் கோபம்கொண்ட மாமன்னர் பலவந்தமாக அந்தப் பசுவை இழுத்துச்செல்ல வீரர்களைப் பணித்தார். தன்னை இரக்கமின்றி இழுத்துச் செல்வதைக் கண்ட காமதேனு வஸிஷ்டரைப் பார்த்துக் "காப்பாற்றுங்கள்!" என்று கதறியது. வஸிஷ்டரது ஆணைப்படி பல வீரர்களை சிருஷ்டி செய்து, விஸ்வாமித்ர மன்னர் சைன்யத்தோடு போரிட ஆரம்பித்தது. மன்னரது சைன்யம் தோல்வியைத் தழுவியது. வெட்கத்தோடும் கோபத்தோடும் விஸ்வாமித்ரர் தலைநகர் திரும்பினார்.
க்ஷத்திரியர்களுக்கே உரிய "ராஜஸ பாவம்" மேலோங்க, அந்தக் காமதேனுவை எப்படியும் அடைந்தே தீருவது என்று விஸ்வாமித்ரர் தீர்மானம் செய்துகொண்டார். தனது பலத்தை மேம்பாடு செய்யும் நோக்கத்தோடு, ராஜ்யத்தை மந்திரிகளிடம் தற்காலிகமாக ஒப்படைத்து விட்டு, இமயமலைச் சாரல் சென்று சிவபெருமானை நோக்கிக் கடுமையாகத் தவம் செய்தார். சந்தோஷமடைந்த மஹேஸ்வரன், மூவுலகத்திலும் கையாளப்படும் விதவிதமான பயங்கர ஆயுத வலிமையை விஸ்வாமித்ரருக்கு அளித்தார். தாமதமின்றி, வஸிஷ்டரது இருப்பிடம் சென்று, மறுபடியும் கடுமையாக யுத்தம் புரிந்தார். ஆனால், தவப்பலன் காரணமாக "பிரம்மதேஜஸ்" பெற்றிருந்த வஸிஷ்டர், தன்னிடமுள்ள பிரம்ம தண்டத்தின் உதவியால் அனைத்து அஸ்திரங்களையும் அழித்து, விஸ்வாமித்ரரைத் தோல்வியுறச் செய்தார். விஸ்வாமித்ரரால் பிரயோகம் செய்யப்பட்ட பிரம்மாஸ்திரத்தையும் ஆகர்ஷணம் செய்துகொண்டு அக்னிப்பிழம்பாக ஜொலிக்கும் வஸிஷ்டரிடம், யாருமே நெருங்க முடியவில்லை. தனது சிஷ்யர்களின் பணிவான வேண்டுகோளை ஏற்று, உக்ரத்தைக் குறைத்துக் கொண்டார்.
இதைக் கண்ட விஸ்வாமித்ரருக்கு, சிந்தையிலே தெளிவு பிறந்தது. க்ஷத்திரயனுக்கு எவ்வளவுதான் ஆற்றல் இருந்தாலும், "பிரம்மதேஜஸ்" என்பது அதைப் பொசுக்கி விடும். "திக்பலம் க்ஷத்திரிய பலம்; பிரம்மதேஜோ பலம் பலம்" என்று தெரிந்து கொண்டதனால், தவம் செய்து தானும் "பிரம்மரிஷி" ஆக வேண்டும் என்று உறுதி பூண்டார். தலைநகர் திரும்பிய மன்னர் ராஜ்யத்தைப் பிள்ளைகளிடம் ஒப்படைத்து விட்டுத் தவம் செய்வதற்குப் புறப்பட்டார்.
தெற்கு திசை நோக்கிச் சென்ற அவர் கானகத்தில் பல ஆண்டு காலம் கடுமையாகப் புலன்களை அடக்கித் தவம் செய்தார். தவப்பலனாகப் பிரம்ம தேவர் தோன்றி அவருக்கு 'ராஜரிஷி' என்ற பட்டம் அளித்தார். 'ராஜரிஷி' பட்டத்தால் திருப்தியடையாத விஸ்வாமித்ரர், மீண்டும் கடுமையாகத் தவம் மேற்கொண்டார்.
இந்தக் காலகட்டத்தில், இக்ஷ்வாகு வம்சத்தில் உதித்த திரிசங்கு என்ற மன்னன், சரீரத்தோடு "ஸ்வர்க்கம்" செல்ல வேண்டும் என்று ஆசை கொண்டு, தனது குலகுருவான வஸிஷ்ட மாமுனிவரை அணுகினான். சாஸ்திரங்களிலே, இதற்கு வழி சொல்லப்படவில்லை என்று வஸிஷ்டர் மறுக்க, மீண்டும் வஸிஷ்டரின் புதல்வர்களைப் பிரார்த்தனை செய்தான். குருவின் அருள் இல்லாத திரிசங்குவைச் சண்டாளனாக ஆகும்படி அவர்கள் சபித்தார்கள். உடல் எல்லாம் கருமையாகி, ஆபரணங்கள் எல்லாம் இரும்பாக மாறிய நிலையில், இந்தத் திரிசங்கு மன்னன் விஸ்வாமித்ரரைச் சரண் அடைந்தான். அவனுக்கு அபயம் அளித்த விஸ்வாமித்ரர், சரீரத்தோடு அவனை ஸ்வர்கம் அனுப்ப, ஒரு யாகம் தொடங்கினார். ஆனால், இந்த யாகத்தைத் தேவேந்திரன் ஏற்க மறுத்தான். கோபம் கொண்ட விஸ்வாமித்ரர், "ஹே! இந்திரனே! எனது கோரிக்கையை ஏற்க மறுத்தால், வேறு ஒரு இந்திரனையே சிருஷ்டி செய்துவிடுவேன்" என்று சூளுரைத்து, திரிசங்குவை மேல் உலகத்திற்கு அனுப்பினார். ஆனால், கீழே தள்ளப்பட்ட திரிசங்கு கதறிக்கொண்டே விழுவதைப் பார்த்த விஸ்வாமித்ரர், தன் தவ வலிமையால், அந்தரத்திலேயே, திரிசங்கு தலைகீழாய்த் தொங்கிய நிலையில் ஒரு ஸ்வர்க்க லோகத்தையே உண்டாக்கினார். இதனால், இதுவரை அடைந்த தவப்பலன் அனைத்தையும் விஸ்வாமித்ரர் இழந்தார்.
மனம் தளராத விச்வாமித்ரர், மேற்கு திசையிலே சென்று தனது தவத்தைத் தொடர்ந்தார். தவப்பலன் கூடிவரும் வேளையில் மறுபடியும் ஒரு சோதனை ஏற்பட்டது. "அஸ்வமேத யாகம்" செய்துகொண்டிருக்கும் அயோத்தி மன்னன் அம்பரீஷனின் யாகக்குதிரை காணாமல் போய்விட்டது. தொலைந்துபோன யாகக் குதிரைக்குப் பதிலாக ஒரு அந்தணச் சிறுவனைப் பலி கொடுத்தால் யாகத்தைப் பூர்த்தி செய்யலாம் என்று புரோகிதர் கூறியதால், ஒரு சிறுவனைத் தேடி அலைந்த அந்த அம்பரீஷன் ரிசீக முனிவரிடம் வந்துசேர்ந்தான். அவருக்கு மூன்று புதல்வர்கள். மூத்தவனைப் பிரியத் தந்தைக்கு இஷ்டமில்லை. கடைசிப் பையன் தாயாருக்குப் பிரியமானவன். ஆகவே, கைவிடப்பட்ட நடுப் புதல்வன் சுனஸ்சேபனை அழைத்துக்கொண்டு, பலி கொடுப்பதற்காக யாகசாலை நோக்கி வந்துகொண்டிருந்தான். சுனஸ்சேபன் கதறி அழுதுகொண்டே, எனக்குத் தாயும் இல்லை, தந்தையும் இல்லை, உற்றார் உறவினரும் இல்லை என்றவாறு புலம்பியபடி வழியிலே விஸ்வாமித்ரரைப் பார்த்து அவரது பாதங்களில் சரணடைந்தான். அவனது நிலையைப் பார்த்து இரக்கம்கொண்ட விஸ்வாமித்ரர், தன் தவபலத்தினால், அம்பரீஷன் யாகம் பூர்த்தி பெறும் விதமாகவும் சுனஸ்சேபன் உயிர் காப்பாற்றப்படும் விதமாகவும் இரண்டுவித மந்திரங்களை ஜபித்து, அவர்களுக்கு உதவினார். ஆனால், இதுவரை அவர் அடைந்த தவப்பலன் அனைத்தும் பறிபோனது.
விடாமுயற்சியோடு, விஸ்வாமித்ரர் மீண்டும் தென்திசை சென்று 'புஷ்கரக்ஷேத்ரம்' என்னும் இடத்தில் கடுமையாகத் தவம் இயற்றினார். தவத்திற்கு இடையூறு செய்ய நினைத்த இந்திரன் மேனகை என்ற அப்ஸரஸ் பெண்ணை அனுப்பினான். சபலம் அடைந்த விஸ்வாமித்ரர் மேனகையோடு சிலகாலம் வாழ்க்கை நடத்த, சகுந்தலை தோன்றினாள். அவரது தவப்பலன் அனைத்தும் மீண்டும் பாழானது.
இந்த நிலையிலும் மனம் தளராத விஸ்வாமித்ரர் சகுந்தலையைக் கண்வ மகரிஷியிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு, வடக்கு திசை சென்று, அதிதீவிரமான கட்டுப்பாட்டுடன் தவத்தைத் தொடர்ந்தார். ஆனால், இங்கும் விதிவிளையாடியது. ரம்பா என்ற அப்ஸரஸ், இந்திரனால் அனுப்பப்பட்டு, விஸ்வாமித்ரரின் கவனத்தைத் திருப்பி இடையூறு செய்ய முயற்சி செய்தாள். கடும் கோபம்கொண்ட விசுவாமித்ரர் ரம்பாவைக் கல்லாக ஆகும்படி சாபமிட்டார். வடதிசையிலே அவருக்கு மகான் என்ற "மஹரிஷி" பட்டம் கிடைத்தபோதிலும், கோபத்தை அடக்காத காரணத்தால், அவரது தவப்பலன் அனைத்தும் மறுபடியும் வீணாகிப் போனது.
தனது முயற்சியை இன்னும் தீவிரப்படுத்திய மாமன்னன் கிழக்கு திசை சென்று, நான்கு புறமும் அக்னியை வளர்த்துத் தலைக்கு மேலே கடும் சூரிய வெப்பத்தில் இருந்துகொண்டு "பஞ்சாக்னி" முறையிலே தவத்தைத் தொடர்ந்து செய்தார். வெற்றிபெறும் நேரத்தில், இந்திரன் அந்தண வேடம் பூண்டு, அவருக்குக் கிடைத்த பிரசாத அன்னத்தை யாசகம் வேண்டினான். ஏற்கனவே, தனது ஆணவம், பற்று, காமம், க்ரோதம் ஆகியவை காரணமாக, தவப்பலனை இழந்த விசுவாமித்ரர், இப்போது அளவற்ற பொறுமையோடு, வந்திருப்பது இந்திரன் என்பது தெரிந்தும், அன்னத்தைத் தானமாக அளித்தார். தவத்தை இன்னும் கடுமையாக மேற்கொண்ட விஸ்வாமித்ரரின் தலைக்கு மேலே புகை கிளம்பியது. உலகெலாம் நடுங்கியது.
பயந்துபோன தேவர்கள் பிரம்மதேவனைச் சரண் அடைந்தார்கள். பிரம்மதேவரே! உக்கிரமாகத் தவம் இயற்றும் இந்த மாமன்னருக்கு, அவர் வேண்டும் வரத்தை அளியுங்கள். இல்லாவிட்டால், இந்த உலகமே பாழாகிவிடும்; மேலும் இப்படி ஒரு கடுமையான தபஸ்வீக்கு விரும்பிய வரத்தை அளிக்காவிட்டால், மக்கள் அனைவரும் நாஸ்திகர்களாக மாறிவிடுவார்கள் என்று கூறவே, பிரம்மதேவரும், தான் ஏற்கனவே சங்கல்பம் செய்தபடி, விஸ்வாமித்ரர் முன்னிலையில் தோன்றி, "பிரம்மரிஷியே! வருக!! வருக!!! உமது தவத்தால் சந்தோஷம் அடைந்தேன்" என்று கூறக் கண்விழித்தார் விஸ்வாமித்ரர்.
பிரம்மதேவரை நமஸ்கரித்து, "பிரபுவே! நான் "பிரம்மரிஷி" என்பதை ஓங்காரமும் வஷ்டகாரமும் தேவர்களும் ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும். முக்கியமாக, பிரம்மபுத்திரர் வஸிஷ்டரும் என்னை "பிரம்மரிஷி"யாக வரிக்க வேண்டும்" என்று வேண்டிக்கொள்ளும் அதே நேரத்தில் வஸிஷ்டரும் அங்கு வந்து சேர்ந்தார். "விஸ்வாமித்ர பிரம்மரிஷியே" என்று நட்புடன் அவரும் வாழ்த்துக்கூற, "விடாமுயற்சியோடு பாடுபடும் ஒருவனுக்கு அனைத்தும் வசப்படும்" என்ற நீதி வாக்யம் அங்கே சரித்திரம் படைத்தது. "வஸிஷ்டர் வாயால் பிரம்மரிஷி" என்பதும் பழமொழியானது. —
=========================
சந்திரவம்சத்திலே தோன்றிய 'குசர்' என்பவர் மஹாதபஸ்வீ. அவரது பரம்பரையிலே வந்த 'காதி' என்ற மன்னரின் புதல்வர் விஸ்வாமித்ரர். உரிய காலத்திலே முடி சூட்டப்பட்ட விஸ்வாமித்ரர் பராக்ரமம் மிகுந்த சக்ரவர்த்தியாகத் திகழ்ந்தார்.
ஒரு சமயம், தன் நாட்டின் பல பகுதி மக்களையும் சந்தித்து, ஆங்காங்கே உள்ள நிலவரங்களை யெல்லாம் தெரிந்துகொள்ளும் நோக்கத்தோடு, ஒரு அக்ஷளஹிணீ சைன்யத்தோடு விஜயயாத்திரை மேற்கொண்டார். இப்படி வரும் வழியில் பிரம்மரிஷி வஸிஷ்டமாமுனிவரின் ஆஸ்ரமம் வந்து சேர்ந்தார்.
மன்னர் என்பவர், பஞ்ச பூதங்களின் அம்சமாகவும் மஹாவிஷ்ணு சொரூபியாகவும் மதிக்கப்பட வேண்டியவர் என்ற நியதியை அனுசரித்து, வஸிஷ்டர், சக்ரவர்த்தியை முறைப்படி உபசரித்து, அவருக்கும் அவரது படைகளுக்கும் 'ஆதித்யம்' செய்வது என்ற விருந்தளிக்க எண்ணினார். விஸ்வாமித்ரரும் இதற்குச் சம்மதம் தெரிவிக்க, வஸிஷ்ட மாமுனிவர் தனது பராமரிப்பில் உள்ள 'காமதேனு' என்ற தெய்வீகப் பசுவின் உதவியோடு விதவிதமான உணவுப் பண்டங்களை வரவழைத்து அற்புதமான ஒரு விருந்து படைத்தார். உண்டு களித்த அனைவரும் ஆனந்தம் அடைந்தனர்.
ஆஸ்ரமத்திலிருந்து விடைபெற்றுப் புறப்பட எத்தனித்த மாமன்னருக்கு, ஒரு எண்ணம் தோன்றியது. 'காமதேனு' என்ற இந்தப் பசுவின் உதவியால் அல்லவா ஒன்றுமில்லாத இந்த முனிவர் நமக்கு விருந்து படைத்தார்; நான் சக்ரவர்த்தியாக இருப்பதால், இந்த அதிசயப் பசுவும் எனது அரண்மனையில் இருப்பதே பொருத்தமாக இருக்கும் என்று நினைத்தார். "வஸிஷ்ட மாமுனிவரே! உலகத்தில் உள்ள அரிய வஸ்துக்கள் அனைத்தும் அரசாங்கத்திடம் இருக்க வேண்டும் என்பது மரபு. ஆகவே, காமதேனு என்ற இந்த அதிசயப் பசுவை என்னிடம் ஒப்படைத்துவிடுங்கள்" என்று கேட்க, வஸிஷ்டர் அதற்கு உடன்படவில்லை. "இந்தக் காமதேனுவின் உதவியால்தான் எனது யாகங்கள், பூஜைகள் போன்ற அனைத்துக் காரியங்களும் தொய்வின்றி நடக்கின்றன. ஆகவே, எனது உயிர் போன்ற இந்தக் காமதேனுவை நான் பிரிய மாட்டேன்; இதை உமக்குக் கொடுக்க முடியாது, மன்னிக்கவும்" என்று கூறிவிட்டார். ஆணவத்தின் காரணத்தால் கோபம்கொண்ட மாமன்னர் பலவந்தமாக அந்தப் பசுவை இழுத்துச்செல்ல வீரர்களைப் பணித்தார். தன்னை இரக்கமின்றி இழுத்துச் செல்வதைக் கண்ட காமதேனு வஸிஷ்டரைப் பார்த்துக் "காப்பாற்றுங்கள்!" என்று கதறியது. வஸிஷ்டரது ஆணைப்படி பல வீரர்களை சிருஷ்டி செய்து, விஸ்வாமித்ர மன்னர் சைன்யத்தோடு போரிட ஆரம்பித்தது. மன்னரது சைன்யம் தோல்வியைத் தழுவியது. வெட்கத்தோடும் கோபத்தோடும் விஸ்வாமித்ரர் தலைநகர் திரும்பினார்.
க்ஷத்திரியர்களுக்கே உரிய "ராஜஸ பாவம்" மேலோங்க, அந்தக் காமதேனுவை எப்படியும் அடைந்தே தீருவது என்று விஸ்வாமித்ரர் தீர்மானம் செய்துகொண்டார். தனது பலத்தை மேம்பாடு செய்யும் நோக்கத்தோடு, ராஜ்யத்தை மந்திரிகளிடம் தற்காலிகமாக ஒப்படைத்து விட்டு, இமயமலைச் சாரல் சென்று சிவபெருமானை நோக்கிக் கடுமையாகத் தவம் செய்தார். சந்தோஷமடைந்த மஹேஸ்வரன், மூவுலகத்திலும் கையாளப்படும் விதவிதமான பயங்கர ஆயுத வலிமையை விஸ்வாமித்ரருக்கு அளித்தார். தாமதமின்றி, வஸிஷ்டரது இருப்பிடம் சென்று, மறுபடியும் கடுமையாக யுத்தம் புரிந்தார். ஆனால், தவப்பலன் காரணமாக "பிரம்மதேஜஸ்" பெற்றிருந்த வஸிஷ்டர், தன்னிடமுள்ள பிரம்ம தண்டத்தின் உதவியால் அனைத்து அஸ்திரங்களையும் அழித்து, விஸ்வாமித்ரரைத் தோல்வியுறச் செய்தார். விஸ்வாமித்ரரால் பிரயோகம் செய்யப்பட்ட பிரம்மாஸ்திரத்தையும் ஆகர்ஷணம் செய்துகொண்டு அக்னிப்பிழம்பாக ஜொலிக்கும் வஸிஷ்டரிடம், யாருமே நெருங்க முடியவில்லை. தனது சிஷ்யர்களின் பணிவான வேண்டுகோளை ஏற்று, உக்ரத்தைக் குறைத்துக் கொண்டார்.
இதைக் கண்ட விஸ்வாமித்ரருக்கு, சிந்தையிலே தெளிவு பிறந்தது. க்ஷத்திரயனுக்கு எவ்வளவுதான் ஆற்றல் இருந்தாலும், "பிரம்மதேஜஸ்" என்பது அதைப் பொசுக்கி விடும். "திக்பலம் க்ஷத்திரிய பலம்; பிரம்மதேஜோ பலம் பலம்" என்று தெரிந்து கொண்டதனால், தவம் செய்து தானும் "பிரம்மரிஷி" ஆக வேண்டும் என்று உறுதி பூண்டார். தலைநகர் திரும்பிய மன்னர் ராஜ்யத்தைப் பிள்ளைகளிடம் ஒப்படைத்து விட்டுத் தவம் செய்வதற்குப் புறப்பட்டார்.
தெற்கு திசை நோக்கிச் சென்ற அவர் கானகத்தில் பல ஆண்டு காலம் கடுமையாகப் புலன்களை அடக்கித் தவம் செய்தார். தவப்பலனாகப் பிரம்ம தேவர் தோன்றி அவருக்கு 'ராஜரிஷி' என்ற பட்டம் அளித்தார். 'ராஜரிஷி' பட்டத்தால் திருப்தியடையாத விஸ்வாமித்ரர், மீண்டும் கடுமையாகத் தவம் மேற்கொண்டார்.
இந்தக் காலகட்டத்தில், இக்ஷ்வாகு வம்சத்தில் உதித்த திரிசங்கு என்ற மன்னன், சரீரத்தோடு "ஸ்வர்க்கம்" செல்ல வேண்டும் என்று ஆசை கொண்டு, தனது குலகுருவான வஸிஷ்ட மாமுனிவரை அணுகினான். சாஸ்திரங்களிலே, இதற்கு வழி சொல்லப்படவில்லை என்று வஸிஷ்டர் மறுக்க, மீண்டும் வஸிஷ்டரின் புதல்வர்களைப் பிரார்த்தனை செய்தான். குருவின் அருள் இல்லாத திரிசங்குவைச் சண்டாளனாக ஆகும்படி அவர்கள் சபித்தார்கள். உடல் எல்லாம் கருமையாகி, ஆபரணங்கள் எல்லாம் இரும்பாக மாறிய நிலையில், இந்தத் திரிசங்கு மன்னன் விஸ்வாமித்ரரைச் சரண் அடைந்தான். அவனுக்கு அபயம் அளித்த விஸ்வாமித்ரர், சரீரத்தோடு அவனை ஸ்வர்கம் அனுப்ப, ஒரு யாகம் தொடங்கினார். ஆனால், இந்த யாகத்தைத் தேவேந்திரன் ஏற்க மறுத்தான். கோபம் கொண்ட விஸ்வாமித்ரர், "ஹே! இந்திரனே! எனது கோரிக்கையை ஏற்க மறுத்தால், வேறு ஒரு இந்திரனையே சிருஷ்டி செய்துவிடுவேன்" என்று சூளுரைத்து, திரிசங்குவை மேல் உலகத்திற்கு அனுப்பினார். ஆனால், கீழே தள்ளப்பட்ட திரிசங்கு கதறிக்கொண்டே விழுவதைப் பார்த்த விஸ்வாமித்ரர், தன் தவ வலிமையால், அந்தரத்திலேயே, திரிசங்கு தலைகீழாய்த் தொங்கிய நிலையில் ஒரு ஸ்வர்க்க லோகத்தையே உண்டாக்கினார். இதனால், இதுவரை அடைந்த தவப்பலன் அனைத்தையும் விஸ்வாமித்ரர் இழந்தார்.
மனம் தளராத விச்வாமித்ரர், மேற்கு திசையிலே சென்று தனது தவத்தைத் தொடர்ந்தார். தவப்பலன் கூடிவரும் வேளையில் மறுபடியும் ஒரு சோதனை ஏற்பட்டது. "அஸ்வமேத யாகம்" செய்துகொண்டிருக்கும் அயோத்தி மன்னன் அம்பரீஷனின் யாகக்குதிரை காணாமல் போய்விட்டது. தொலைந்துபோன யாகக் குதிரைக்குப் பதிலாக ஒரு அந்தணச் சிறுவனைப் பலி கொடுத்தால் யாகத்தைப் பூர்த்தி செய்யலாம் என்று புரோகிதர் கூறியதால், ஒரு சிறுவனைத் தேடி அலைந்த அந்த அம்பரீஷன் ரிசீக முனிவரிடம் வந்துசேர்ந்தான். அவருக்கு மூன்று புதல்வர்கள். மூத்தவனைப் பிரியத் தந்தைக்கு இஷ்டமில்லை. கடைசிப் பையன் தாயாருக்குப் பிரியமானவன். ஆகவே, கைவிடப்பட்ட நடுப் புதல்வன் சுனஸ்சேபனை அழைத்துக்கொண்டு, பலி கொடுப்பதற்காக யாகசாலை நோக்கி வந்துகொண்டிருந்தான். சுனஸ்சேபன் கதறி அழுதுகொண்டே, எனக்குத் தாயும் இல்லை, தந்தையும் இல்லை, உற்றார் உறவினரும் இல்லை என்றவாறு புலம்பியபடி வழியிலே விஸ்வாமித்ரரைப் பார்த்து அவரது பாதங்களில் சரணடைந்தான். அவனது நிலையைப் பார்த்து இரக்கம்கொண்ட விஸ்வாமித்ரர், தன் தவபலத்தினால், அம்பரீஷன் யாகம் பூர்த்தி பெறும் விதமாகவும் சுனஸ்சேபன் உயிர் காப்பாற்றப்படும் விதமாகவும் இரண்டுவித மந்திரங்களை ஜபித்து, அவர்களுக்கு உதவினார். ஆனால், இதுவரை அவர் அடைந்த தவப்பலன் அனைத்தும் பறிபோனது.
விடாமுயற்சியோடு, விஸ்வாமித்ரர் மீண்டும் தென்திசை சென்று 'புஷ்கரக்ஷேத்ரம்' என்னும் இடத்தில் கடுமையாகத் தவம் இயற்றினார். தவத்திற்கு இடையூறு செய்ய நினைத்த இந்திரன் மேனகை என்ற அப்ஸரஸ் பெண்ணை அனுப்பினான். சபலம் அடைந்த விஸ்வாமித்ரர் மேனகையோடு சிலகாலம் வாழ்க்கை நடத்த, சகுந்தலை தோன்றினாள். அவரது தவப்பலன் அனைத்தும் மீண்டும் பாழானது.
இந்த நிலையிலும் மனம் தளராத விஸ்வாமித்ரர் சகுந்தலையைக் கண்வ மகரிஷியிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு, வடக்கு திசை சென்று, அதிதீவிரமான கட்டுப்பாட்டுடன் தவத்தைத் தொடர்ந்தார். ஆனால், இங்கும் விதிவிளையாடியது. ரம்பா என்ற அப்ஸரஸ், இந்திரனால் அனுப்பப்பட்டு, விஸ்வாமித்ரரின் கவனத்தைத் திருப்பி இடையூறு செய்ய முயற்சி செய்தாள். கடும் கோபம்கொண்ட விசுவாமித்ரர் ரம்பாவைக் கல்லாக ஆகும்படி சாபமிட்டார். வடதிசையிலே அவருக்கு மகான் என்ற "மஹரிஷி" பட்டம் கிடைத்தபோதிலும், கோபத்தை அடக்காத காரணத்தால், அவரது தவப்பலன் அனைத்தும் மறுபடியும் வீணாகிப் போனது.
தனது முயற்சியை இன்னும் தீவிரப்படுத்திய மாமன்னன் கிழக்கு திசை சென்று, நான்கு புறமும் அக்னியை வளர்த்துத் தலைக்கு மேலே கடும் சூரிய வெப்பத்தில் இருந்துகொண்டு "பஞ்சாக்னி" முறையிலே தவத்தைத் தொடர்ந்து செய்தார். வெற்றிபெறும் நேரத்தில், இந்திரன் அந்தண வேடம் பூண்டு, அவருக்குக் கிடைத்த பிரசாத அன்னத்தை யாசகம் வேண்டினான். ஏற்கனவே, தனது ஆணவம், பற்று, காமம், க்ரோதம் ஆகியவை காரணமாக, தவப்பலனை இழந்த விசுவாமித்ரர், இப்போது அளவற்ற பொறுமையோடு, வந்திருப்பது இந்திரன் என்பது தெரிந்தும், அன்னத்தைத் தானமாக அளித்தார். தவத்தை இன்னும் கடுமையாக மேற்கொண்ட விஸ்வாமித்ரரின் தலைக்கு மேலே புகை கிளம்பியது. உலகெலாம் நடுங்கியது.
பயந்துபோன தேவர்கள் பிரம்மதேவனைச் சரண் அடைந்தார்கள். பிரம்மதேவரே! உக்கிரமாகத் தவம் இயற்றும் இந்த மாமன்னருக்கு, அவர் வேண்டும் வரத்தை அளியுங்கள். இல்லாவிட்டால், இந்த உலகமே பாழாகிவிடும்; மேலும் இப்படி ஒரு கடுமையான தபஸ்வீக்கு விரும்பிய வரத்தை அளிக்காவிட்டால், மக்கள் அனைவரும் நாஸ்திகர்களாக மாறிவிடுவார்கள் என்று கூறவே, பிரம்மதேவரும், தான் ஏற்கனவே சங்கல்பம் செய்தபடி, விஸ்வாமித்ரர் முன்னிலையில் தோன்றி, "பிரம்மரிஷியே! வருக!! வருக!!! உமது தவத்தால் சந்தோஷம் அடைந்தேன்" என்று கூறக் கண்விழித்தார் விஸ்வாமித்ரர்.
பிரம்மதேவரை நமஸ்கரித்து, "பிரபுவே! நான் "பிரம்மரிஷி" என்பதை ஓங்காரமும் வஷ்டகாரமும் தேவர்களும் ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும். முக்கியமாக, பிரம்மபுத்திரர் வஸிஷ்டரும் என்னை "பிரம்மரிஷி"யாக வரிக்க வேண்டும்" என்று வேண்டிக்கொள்ளும் அதே நேரத்தில் வஸிஷ்டரும் அங்கு வந்து சேர்ந்தார். "விஸ்வாமித்ர பிரம்மரிஷியே" என்று நட்புடன் அவரும் வாழ்த்துக்கூற, "விடாமுயற்சியோடு பாடுபடும் ஒருவனுக்கு அனைத்தும் வசப்படும்" என்ற நீதி வாக்யம் அங்கே சரித்திரம் படைத்தது. "வஸிஷ்டர் வாயால் பிரம்மரிஷி" என்பதும் பழமொழியானது. —
( hari krishnamurthy K. HARIHARAN)"'' When people hurt you Over and Over
think of them as Sand paper.
They Scratch & hurt you,
but in the end you are polished and they are finished. ''
think of them as Sand paper.
They Scratch & hurt you,
but in the end you are polished and they are finished. ''
visit my blog http://harikrishnamurthy.wordpress.com
follow me @twitter lokakshema_hari
VISIT MY PAGE https://www.facebook.com/K.Hariharan60 AND LIKE
No comments:
Post a Comment